10 september is nationale dag van de leraar in China. Er zijn in verschillende landen verschillende data voor aangewezen, maar deze Chinese dag van de leraar (teacher’s day) is ook een mooi excuus om wat Chinees aan te halen waar het gaat om onderwijs.
Het Chinese woord voor leraar is 教师, uitgesproken als jiao shi. Wiktionary geeft altijd schitterende duiding bij Han karakters. Zie bijvoorbeeld https://en.wiktionary.org/wiki/%E8%80%81. Het karakter 教 (jiao), dat een van de karakters is waarmee leraar wordt geschreven, staat voor gidsen of instrueren. Het staat ook voor “regels”, etiquette en gebruiken en voor geloof en religieuze zaken. Het is een zogenaamde compound, bestaande uit een samentrekking van verschillende karakters. in dit geval het karakter voor “waarzeggerij” (het proberen te doorgronden van de bedoelingen van de goden, denk aan i-tjing), “kind” en “stok”. Oftewel: de stok wijst het kind hoe de rituelen uit te voeren. Het tweede karakter, 师 (shi), is een versimpeling van 師, wat staat voor leiden of gidsen, een rolmodel of voorbeeld te zijn. In militaire termen laat het zich vertalen als maarschalk en in de volksmond geldt het ook als knap, indrukwekkend of aantrekkelijk. Dit leiden of tot voorbeeld zijn ligt besloten in de deelbetekenis van “groep”, “eenheid” of “divisie”.
Chinees Han voor leraar is jiaoshi, wat in uitspraak lijkt op 9 (九, jiu) en 10 (十, shi). De 9e maand en de tiende dag. Er zijn stemmen opgegaan om de dag van de leraar te verplaatsen naar 28 september, de geboortedag van Confucius.
Instrueren wordt ook uitgedrukt in het karakter 訓, xun, een samenstelling van 言 (jin, spraak, informeren) en 川 (chuan, rivier, pad). 言 = samenvoeging van ‘naald’ (辛, een mes of beitel om slaven en criminelen mee te merken. Het staat ook voor ‘zonde’ en is in praktische betekenis te zien in het Kaïns teken, dat weer op de cover van The Tyranny of Guilt van de Franse filosoof Pascal Bruckner staat. "There is no doubt," schrijft Bruckner, "that Europe has given birth to monsters, but at the same time it has given birth to theories that make it possible to understand and destroy these monsters.” Hij heeft het over racisme en slavernij.) en ‘woord’ of ‘kind’ (字), waarin het woord als een soort tatoeage geldt: het merkt en blijft, het geldt als een belofte, een eed. De naald komt ook terug in de karakters voor dienaar 僕 en kind 童.
De liturgische kalender schrijft voor aanstaande zondag, de 24e van het jaar, 13 september 2020, staat stil bij wrok, de zondaar en wraak. Dat past weer bij Kaïn en diens merkteken, want hij zondigde door de eerste moordenaar te zijn, ingegeven door jaloezie en afgunst naar zijn broer Abel, die de gunst van God had. Het merkteken dat Kaïn ontvangt beschermt hem van eigenrichting door anderen, hij zal niet vermoord worden, maar hij is ook gedoemd voor eeuwig te zwerven, als een voortvluchtige dwaler. Een banneling. Net als wij, LAS’ers. Kaïn wordt via de oostelijke uitgang verwijderd uit het paradijselijke Eden (East of Eden), naar het land van Nod, dat de Hebreeuwse wortel voor “dwalen” is. Kaïn werd dus de eerste nomade, of zelfs letterlijk een nad, een vagebond.
Kaïns naam is afgeleid van het werkwoord kana, dat “verkrijgen” betekent. Hij is de zoon die verkregen wordt door Eva. Bezit is wat Kaïns lot ook bezegelt: het willen hebben van de gunst, Kaïn doet met zijn werk als agrariër en zijn misdaad een claim. Kaïn zou ook een stad bouwen, maar die moet figuurlijk gelezen worden als een ideologische dwaling. Een fort van opvattingen.
Bezit wordt in de Elder Futhark uitgedrukt met de odal-rune (ᛟ). Het staat ook voor erfgoed of erfenis. In nazi-symboliek is de odal wat aangepast en voorzien van vleugels. Nazi’s waren fan van het occulte en het völkische, waartoe de oude Europese letters uiteraard behoorden. Amerikaanse national-socialists gebruiken de gevleugelde odal nog altijd.
De odal is niets voor ons, LAS’ers: wij willen niets “hebben”, maar benadrukken juist de vergankelijkheid of overdrachtelijkheid van inzichten, methoden, concepten. We voelen ons thuis in “regions of uncertainty”. Door transgressie en integratie in de vorm van extensie, herdefinitie, organisatie, transformatie doorbreken we de lijnen die het ene bezit van het andere scheidt.
Ook in de liturgie voor de 24e zondag: Mattheüs 18, over schuld en vergeving. Onder meer:
21 Toen kwam Petrus tot Hem, en zeide: Heere! hoe menigmaal zal mijn broeder tegen mij zondigen, en ik hem vergeven! Tot zevenmaal? 22 Jezus zeide tot hem: Ik zeg u, niet tot zevenmaal, maar tot zeventigmaal zeven maal.
