Ligt het aan mij? Toen ik op 18 maart 2019, om iets voor 2 uur in de middag, aanbelde bij Drift 13 bleek alles op slot. De deur ging niet open. Lockdown was het woord. Er leek een losgeslagen gek met een wapen op vrije voeten te zijn in Utrecht. Mijn indruk van die maandagochtend was niet anders dan andere maandagen, want Utrecht is in vergelijking met Manhattan aan de Maas maar een dorp. Ik ontving een appje van mijn vriendin: “kijk je wel uit?” En toen viel het kwartje: het was wel errug rustig. Slechts verweesde fietsen op straat, een enkele burger.

Een jaar later lijkt er niets veranderd. 18 maart 2020 is de eerste week van die andere lockdown. De losgeslagen gek is nu wat minder concreet. Bij mij thuis moet een deur worden gerepareerd, eentje die moeilijk open gaat… Déjà vu? Waar op 18 maart 2019 de letterlijke deur dicht bleef ging een figuurlijke deur op: ik trad per april in dienst bij de UU. Ondanks, of misschien wel dankzij een gesprek dat niet plaatsvond. En waar de fysieke deur naar mijn balkon moeilijk open ging, hebben zich sindsdien de virtuele deuren naar het online onderwijs geopend.

En waar niemand in 2019 nog over nadacht, dat is in 2020 ineens werkelijkheid geworden.  Een revolutionair academisch jaar dat omsloeg als het weer. En dat is niet eens aan onszelf te danken! Wat nou visionairen, voortrekkers, bright minds better future? De nieuwe tijd ontwikkelen we niet zelf. Het is hoe we anticiperen op de omgeving,. Hoe we de scherven oprapen van al die broken windows die ons omringen. Wij maken geschiedenis.

Wat hieruit verschijnt (als emergent fenomeen) is hoe we met zijn allen samenhangen, juist door de kunstmatige middelen die we in moeten zetten om de vanzelfsprekendheid van het contact te simuleren. En vanzelfsprekend is werkelijk niets meer in dit academisch jaar. Misschien dat we dan ook eindelijk aan de e-boeken kunnen en geen stapels duur papier meer hoeven te kopen.